Verhalen van jongeren

Sarah (19 jaar)

Ik zat ik groep 6 en kreeg de woorden niet uit mij, maar wist niet waarom. Er was iemand in de klas komen kijken. Daarna dacht ze dat ze wist wat er was. Er volgde een gesprek met mijn ouders en we kregen een boekje met informatie mee naar huis. Mijn ouders herkende mij erin, dus hadden ze een afspraak in het UMC ziekenhuis gemaakt. Daar werden testen gedaan. Uit die testen is toen gebleken dat ik selectief mutisme had.

Ik sprak op school eerst alleen tegen mijn vriendinnen. Later kon ik ook soms wat zeggen tegen de docenten. Ik had best vaak dat ik helemaal bevroor. Ik kon dan niet bewegen of spreken. Communiceren deed ik meestal door ja en nee te knikken of te zeggen, vaak werden er dan ook gesloten vragen gesteld.

Ik ben ook één keer mee met het zomerkamp geweest. Daar kon je anderen met selectief mutisme ontmoeten. Het was een fijne ervaring. Het had mij een beetje geholpen.

Floor (17 jaar)

Mijn ouders dachten altijd dat ik verlegen was. Toen ik in groep 8 zat kreeg ik de diagnose 'selectief mutisme'. Als ik antwoord moest geven in de klas bevroor ik letterlijk en spookte het antwoord door mijn hoofd. Hoe hard ik mijn best ook deed er kwam niks uit mijn mond. Ik kreeg het op zo'n moment vaak heel warm en mijn tranen kon ik dan niet meer tegen houden. Hoe meer iemand op het communiceren focusten hoe moeilijker het was voor mij om te antwoorden.

Soms gebeurde het ook weleens dat ik helemaal niet meer op antwoorden kon komen (een soort van black-out ), waarschijnlijk komt dat, omdat als je bang bent je lichaam alleen nog maar gaat focussen op je veilig houden, terwijl er in mijn geval eigenlijk helemaal geen gevaar is.

Ik ben ook twee keer mee op kamp gegaan met de vereniging selectief mutisme Be. Dat heeft mij heel erg geholpen en het was een hele leuke ervaring. Dus mocht je graag anderen met selectief mutisme willen ontmoeten dan raad ik je zeker aan om een keer mee op kamp te gaan.